random 404 not found

"That feeling when something what was supposed to last forever crushed in a few months, Yeaaah."




Zaklejam pustkę po skończonym TnB oglądając na yt 'My little pony' Boże, what the fuck is wrong with me?
(Ej, lubie Fluttershy. )
I Rainbow Dash.

....err, nvm. ''

Sranie w banie - czytanie na własną odpowiedzialność

Znowu czuję, że nie ogarniam własnego życia.
Myślenie o przyszłości wprawia mnie w panikę i to bynajmniej nie ze względu na brak sprecyzowanych planów. Boję się tych zmian, które mają nadejść, nie chcę zostawiać mojego domu, mojego pokoju, tego miasta, nie chcę wyjeżdżać, nie chcę iść na studia, nie chcę dorosnąć. Myśl o dorosłości napawa mnie obrzydzeniem, szukanie pracy, wpadanie w rutyne praca-dom-praca-dom, zakładanie rodziny, płacenie rachunków....to jest tak totalnie bez sensu, czemu wszyscy z taką łatwością godzą się na świadome rezygnowanie z własnego życia? Przecież to życie mogłoby wyglądać inaczej. Nie chcę zmarnować mojego. Boże, tak bardzo nie chce go zmarnować. Na dodatek od jutra będę mieć nawał roboty i bardzo się boję, że nadal będę siedzieć jak ostatni kretyn przed komputerem odkładając wszystko na później. Jak zawsze rzucam sobie ze wszystkim kłody pod nogi i sama próbuje rozwiązywać swoje problemy bez proszenia o pomoc innych. Na dodatek najbliższe mi osoby oddalają się ode mnie jedna po drugiej, a ja udaję że nic się nie dzieje mimo iż czuje jak łamie mi się serce. Odnoszę wrażenie, że niedługo nie będzie do kogo otworzyć gęby. Czuję się boleśnie zepchnięta na dalszy plan, a co za tym idzie znów zaczynam bać się samotności. Dodajmy jeszcze do tego, że co rano budzę się ze łzami w oczach bo sny ukazują mi coś czego pragnęłam nad życie, a czego nie będę mieć. I są to najbardziej realne, niszczące człowieka od wewnątrz sny jakie kiedykolwiek miałam. Za każdym razem jak się budzę to sama już nie wiem który świat jest realny. To boli.


Dzisiaj bez rysunków. Nie mam nic co oddałoby ten chaos jaki aktualnie mam w głowie.

Alice: madness returns

Nie pamiętam już jak to się stało, ale zahaczyłam ostatnio o trailer do "Alice: madness returns" i zakochałam się na zabój. Znawcy zapewne powiedzą, że ta gra jest 'taka sobie', nie powala grafiką bo mamy XXI wiek i teraz taka grafika jest na porządku dziennym etc etc. U know what? STFU!
Dla mnie grafika jest przecudowna, postać ma genialny design i wyjebany w kosmos soundtrack. Jest tylko jedno ale:  jeszcze w nią nie grałam. Chciałabym kupić pełną wersję ale jest kosmicznie droga, ale i tak to nie jest główny problem. Problemem jest mój Złom dawniej znany pod nazwą 'komputer', który zapewne ani myśli takiej gry uruchomić, a jeśli już to będzie się ciąć co sekunda. Z resztą kto tu w ogóle mówi o instalowaniu skoro nawet nie mam WYSTARCZAJĄCO DUŻO WOLNEJ PAMIĘCI by ją zainstalować. Srsly, czemu dzisiejsze gry muszą zżerać minimalnie 7-12GB by człowiek mógł się nimi nacieszyć? A co z tymi rozpikselowanymi ludzikami i trójkątnymi cyckami Lary Croft?! A propo - gnana sentymentem zainstalowałam sobie Tomb Rajdera III i wbrew pozorom świetnie mi śmiga na Win 7 :D fun fun fun fun~

A póki co mogę się napawać pięknem nieosiągalnej dla mnie gry, szykować małymi kroczkami cosplay Alice i walić jej fanarta.

Poprawiałam jej twarz i oczy już z tysiąc razy i nadal coś jest nie tak ;___;

Ps
biorę udział w konkursie na najbardziej poryty rysunek/opowiadanie :D kto wie, może wygram wejściówkę na konwent na który i tak nie będę mogła pojechać łuohoho~ :3

p0rn

Jestem niezwykle szybka jeśli chodzi o oglądanie filmów, szczególnie tych, które podbiły kina.
Np parę dni temu odkryłam "Jestem legendą" i wielce się zdziwiłam, że film ten powstał w 2007 roku. Oj tam oj tam, tylko 4 lata w plecy miałam no. No i muszę rzec, że na początku przed włączeniem go dostał ode mnie dość krzywdzącą opinię pt "Kolejny amerykański gniot z serii SF gdzie będą rozwalać drogie samochody a efekty specjalne będą wypływać z każdej sceny". No, akurat z tymi efektami to nawet nie przesadziłam. Mogli już chociaż tych zawirusowanych ludojadów zrobić za pomocą dobrej charakteryzacji a nie komputerowo bo wyglądali co najmniej śmiesznie. Ale przyznaję, że film oglądało mi się całkiem przyjemnie a scena z psem mogłaby spokojnie konkurować ze śmiercią Mufasy. Aż mnie ścisnęło. I jeszcze ta muzyka..


Jestem totalnie bezproduktywna, nie chce mi się rysować, czuję się totalnie zablokowana i znów przechodzę kryzys pt "pocholerejawogólerysujeprzecieżjaniemamzagrosztalentu". Już chyba prędzej zaczne tu wrzucać moje stripy, z nich przynajmniej jestem zadowolona.
A tak poza tym w wolnych chwilach rozkoszuję się myślą, że zbliżam się do tej pięknej chwili, gdy dołącze do wszystkich bezrobotnych, którzy mieli wielkie ambicje i marzenia a dostali od życia gówno w papierku. A tym papierkiem jest dyplom ukończenia studiów. Chociaż gdzie mi tam do zbliżania się jak ja nawet nie wiem na co w końcu pójdę. I tak pewnie skończe jako nauczycielka i będę terroryzować dzieciaki z mściwą satysfakcją za to że mi w życiu nie wyszło.


And noaw som porn:

Pewnie wyląduje w jakimś spamdumpie na dA.

Dadadadadum uwielbiam pierdolić do siebie.

Wspominałam już, że bycie jedynaczką jest zjebane? Nie? BYCIE JEDYNACZKĄ JEST ZJEBANE.
JAK DIABLI. Rzygać mi się już chce tym, że nie ma nikogo kto zawsze stanąłby po mojej stronie i bronił mojego zdania. I pomyśleć, że kiedyś człowiek był z tego dumny i spytany o rodzeństwo z bananem na ryju odpowiadał "a ja jestem jedynaczką!". Oddałabym wszystko za starszego brata albo starszą siostrę. Whatever. Już sięgam wzrokiem w przyszłość jak to będę gnić w czterech ścianach aż dostanę nerwicy [z podziękowaniami dla sąsiada robiącego remont od 8 rano jakby naprawdę nie istniały inne godziny.] bo przecież nigdzie nie pojadę bo i po co? Przecież nie daj Boże jeszcze zaatakuje mnie jakaś banda ćpunów-gwałcicieli i wywiezie do Afganistanu! Kurwa mać.

A teraz idę sobie grzecznie szukać pracy dorywczej by własnymi siłami uzbierać pieniądze na studia i pojechać tam gdzie JA chce. To chyba jedyna rzecz, która motywuje mnie do życia - udowodnić sobie, że choć tę jedną rzecz uda mi się przeforsować. I być cholernie szczęśliwa.


And noaw som szit for noł-łan tu lók:

It lókz lajk Edłardo Elrik.

Und moar uhuhuhuhu~

To może jeszcze na dojebanie całość~

Z chęcią wyżyłabym się na tym skrawku internetu tylko dla mnie, ale daruję to sobie. Po cholerę mam pisać, że mam nadopiekuńczą rodzinkę, że marzenia są wdeptywane w ziemię, że co dzień słucham o tym iż wszyscy gdy byli w moim wieku mieli więcej znajomych niż Pan Gąbka na naszej-klasie a ja nie potrafię znaleźć sobie nikogo w tym Zadupiu? Że najbliższa mi osoba coraz bardziej się ode mnie oddala bo ma nowych znajomych? Że ciągle gdy zamknę oczy widzę twarz, o której chciałabym zapomnieć ale nie potrafię? Nie, po co.

Trójkątne twarze i kanciaste włosy...

...czyli "Shiki". Nie nie. Nie ten perv z Togainu no Chi popitalający w lateksie przy 40 stopniach. Mam tu na myśli dwudziestodwuodcinkowe anime, które wywołało we mnie tak skrajnie różniące się od siebie emocje, że w ostatecznym rozrachunku chyba mogę śmiało powiedzieć, iż podbiło moje serce. Może nie w takim stopniu jak np. Mushishi ale jednak.

Tak, to są właśnie TE włosy.

Do serii podchodziłam trzy razy. Za pierwszym razem po ujrzeniu jakże kanciastych postaci o typowych, wielkich mangowych oczach z chorymi kolorami włosów (które przeciętny śmiertelnik uzyskałby jedynie za pomocą dobrego tonera), na dodatek o kształcie przywodzącym na myśl jakąś modelinę lub foremki z piaskownicy uciekłam z krzykiem, i zapewne nie wróciłabym do tego, gdyby nie wiele pochlebnych opinii przeczytanych w internecie, z czego większość z nich twierdziła, że jest to mroczne, klimatyczne anime. Mroczne, klimatyczne anime z takimi postaciami? WTF?
Za drugim razem dotrwałam do bodaj 3 odcinka i zaziewałam się na śmierć.
Ok, co chwila ktoś umiera, nikt nie wie co się dzieje i wygląda na to, że nie prędko planują w ogóle wytłumaczyć co jest grane. No i te kanciaste twarze!
Aż w końcu przyszedł czas na podejście trzecie, tym razem ostateczne. Obiecałam sobie, że wytrwam i dam temu anime szansę. Dostało ode mnie naprawdę ogromny kredyt zaufania i muszę przyznać, że w dużej mierze go spłaciło. To co chyba najbardziej mnie urzekło to muzyka, na którą zawsze w ogromnym stopniu zwracam uwagę. Utwory takie jak "Day and night", "Eau de Vie" czy delikatne

..Te też. Tha fuck?

 "Crimson" mają w sobie coś, od czego człowiek dostaje gęsiej skórki podczas słuchania, w szczególności siedząc w słuchawkach w zaciszu domowego ogniska. No, ale czas przejść do głównego wątku, gdyż o muzyce mogłabym pisać bez końca.
Pomimo irytujących pierwszych odcinków udało mi się przez nie przebrnąć, by w pewnym momencie stwierdzić, że nie muszę już dłużej zmuszać się do oglądania, a zamiast tego każdy kolejny z nich pochłaniam obgryzając paznokcie z ekscytacji. Oczywiście każdy odcinek urywał się w najważniejszym momencie, tak bym dzięki niemu spokojnie zawaliła jakiekolwiek przygotowanie się do szkoły i z argumentem "muszę wiedzieć co wydarzyło się dalej!" załadowała kolejny. Niby tania sztuczka a  jakże skuteczna. Z ulgą stwierdziłam także, że projekty postaci przestały mi przeszkadzać i nie wadziły już w oczy tak jak na początku. Z całego serca dziękuję też twórcom za tak dużą uwagę poświęconą drobnym, na pierwszy rzut oka niepotrzebnym szczegółom jak stroje - w większości anime bohater ma jeden charakterystyczny ciuch i choćby nie wiem jak był zniszczony po walce, upierdolony keczupem lub krwią, podarty na strzępy, to w kolejnym odcinku pojawi się w nienaruszonym stanie. Aż na myśl nasuwa się jeden z odcinków "Laboratorium Dextera", gdzie nasz mały naukowiec miał szafę pełną jednakowego zestawu ubrań. Rozumiem, że anime może się mijać z rzeczywistością i jakimkolwiek prawdopodobieństwem zdarzeń [i najczęściej perfidnie to robi], jednak zawsze strasznie mnie irytował ten fakt dotyczący ubrań. I tu moje wielkie ukłony w stronę studia za poświęcenie temu detalowi uwagi. Nie doświadczymy tutaj by bohater dzień w dzień chadzał wesoło w tych samych znoszonych jeansach czy ulubionej bluzie (no może nie licząc Doktora). Szczególnie miło patrzyło mi się na stroje Megumi, które pomimo różu cieszyły oko.
Nie zamierzam jakoś szczególnie opisywać animacji, przewijających się teł, seiyū etc etc głównie dlatego, że...się na tym nie znam. Tło jest kolorowe - fajnie. Nie ma tła - niefajnie. A seiyū rozpoznaję tylko nielicznych postaci i nie jestem jakimś zapalonym fanem śledzącym, czy akurat mój ulubieniec podkłada tej a tej postaci głos. Jednak to wszystko co tu opisuję jest nieistotnę. Tak naprawdę najbardziej chciałam opisać moje odczucia po skończeniu serii. A co za tym idzie, czas na oddzielenie treści niewinnej od niszczącej przyjemność oglądania czyli..



--------------------------------SPOILERY.------------------------------------





Ok, teraz już mogę iść na całość a jeśli ktoś tak czy siak postanowił to czytać no to trudno. Najwyżej zepsuje sobie przyjemność.
Muszę przyznać, że całą serię łyknęłam w dwa dni. I to właśnie te końcowe odcinki wprawiały mnie w tak różne stany emocjonalne, o których pisałam wyżej. Zaczynając od odcinka 10 gdzie dane nam ujrzeć ponowne spotkanie Natsuno i Toru. Muszę przyznać, że mimowolnie Toru-chan cholernie chamsko kojarzył mi się z Eduardem Ciullenem z naszego powszechnie kochanego i lubianego "Zmierzchu". Dzięki Bogu miał on jednak w sobie coś, co nie irytowało tak bardzo jak w przypadku tego drugiego. Fakt, był on przykładem takiego płaczliwego wampira-słabeusza, ale to nie zmieniło faktu, że zabijał ludzi i zabił swojego najlepszego przyjaciela. Pomijając podszepty mojego mózgu o ogromnym podtekście  rabu rabu między dwoma panami strasznie podobał mi się ten wątek. Nie było w nim nadmiernej sztuczności ani nagłych zmian zachowań - ich przyjaźń nie miała w sobie żadnej magicznej mocy, która zamieniłaby chłopaka z powrotem w człowieka pośród sparkli i tęczy, nie sprawiła także, że powstrzymał się przed zabiciem kumpla. Natsuno z kolei całkowicie poświęcił się by "pomóc" przyjacielowi, ale nie starał się przy tym prawić mu kazań lub błagać "nie bądź złym wampirem, nie krzywdź ludzi!111one!". Cały czas miał nadzieję, że uda im się razem uciec, ale to by było na tyle. Przykre było patrzenie na tę bierność. I tutaj trochę się wszystko sypło, bo nagle okazało się, że Natsuno jest tak zajebisty by pośmierci zostać wilkołakiem a nie normalnym siki-wampirem. No tak, główny bohater, mega-bish i gdzie on miałby wyglądać jak umarlak uciekający przed światłem! Zabolało też, że nijak nie wyjaśniono kwestii tej jego przemiany. Skoro to Toru go wykończył to czemu nie zmienił się w normalnego Shiki? I na czym polegała ta selekcja kto zostanie wilkołakiem a kto nie? Niestety takich niedopowiedzianych kwestii znalazło się jeszcze parę. No na przykład sytuacja z przywiązanym do drewnianego słupa Akirą i budzącym się Zmartwychwstałym. Parę odcinków dalej widzimy go już siedzącego w szpitalu przy siostrze i możemy się jedynie domyślać, że jakimś cudownym sposobem uratował go Natsuno. No dobra, jak zwykle zbaczam z tematu, który miał być tym głównym.
A więc przechodzimy do momentu kulminacyjnego - doktorek podstępem wywabia Chizuru i ujawnia jej prawdziwą postać. Potem widowiskowo ją mordują i wreszcie wszyscy zaczynają mu wierzyć. A co się dzieje później? Rzeź, rzeź, rzeź, rzeź.
Co za ironia, że w całym anime nie były straszne ani te morderstwa ani same Shiki a mieszkańcy wioski!
Podczas dwóch ostatnich odcinków zmienili się oni w bezduszne maszyny do zabijania. Zupełnie jakby zatracili się we własnym szaleństwie. I nagle nastąpiło coś, co najbardziej mnie poruszyło - odwróciły się role. W moich oczach to mieszkańcy Sotoby byli potworami, żądnymi krwi bestiami, które mordowały bez mrugnięcia okiem a Shiki ofiarami ich żądzy zemsty. Z czystym sumieniem jestem w stanie ich uniewinnić; jak powiedziała Sunako oni tylko starali się przeżyć. Znaleźć miejsce, w którym mogliby spokojnie żyć. Poza tym dawali oni śmierć wręcz bezbolesną i gwarantowali możliwość przebudzenia się (chociaż czy traktować to jako plus to sprawa podlegająca dyskusji). A mieszkańcy? Ot, nieważne czy Zmartwychwstały był z rodziny, czy był dzieckiem, kobietą, synem, teściową. Zabić, zabić z zimną krwią. Zemścić się za całe zło. Pomyśleć, że w takim naiwnym anime o jaskrawowłosych postaciach można zawrzeć prawdę o okrucieństwie człowieka. I ta prawda funkcjonuje - ile to razy człowiek pokazywał jakim potrafi być potworem? W stosunku do bliźnich, do zwierząt, do siebie samego. Właśnie ten obraz ludzkiej natury poruszył mnie do głębnie. Mocna była też scena "przerwy na herbatę" - kobiety z wioski w otoczeniu zakrwawionych zwłok siadają do jedzenia, po czym jedna z nich bezceremonialnie wyciera zakrwawioną rękę o ubranie i bez mrugnięcia okiem wpieprza onigiri.
W ostatecznym rozrachunku mamy bardzo krótkie przesłanie - ludzkość walcząc z tym, co uważała za złe niszczy samą siebię a ich wioska staje w płomieniach. Przekroczona zostaje granica, ludzie zatracają swoje człowieczeństwo w szale i tracą to co tak bardzo starali się chronić. Żeby dodać 'pikanterii' [czy jak kto woli niepotrzebnego sadyzmu] mamy jeszcze scenę śmierci Megumi - bestialsko zamordowana przez mieszkańców tak znienawidzonej przez nią wioski. Jak na ironię narzędziem śmierci jest traktor - było nie było przedmiot kojarzący się właśnie z wsią. Nie dane jej było uwolnić się od tego miejsca - marzenia zostały wdeptane w ziemię razem z mózgiem.
Być może to ja jak zwykle doszukuję się jakiegoś przesłania, ale wydaję mi się, że Shiki ma znacznie głębsze dno niż mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać. W takich chwilach pozostaje tylko zadać sobie pytanię gdzie kończy się człowieczeństwo i czy szczytny cel usprawiedliwia niehumanitarne czyny.



A na zakończenie mój ulubiony, 2 OP  :3

Hi tharrr world

Joj, po wielu męczarniach okupionych potem, krwią łzami i....ee, no dobra. Okupionych wielkim lenistwem połączonym z wielkimbrakiemczasu i html'em z którym dogadać się nie szło oto kolejny śmietnik, który zaszczytnie dostał rolę prezentowania całego syfu jaki mam na komputerze i który najczęściej kończy na dA
: D.

A teraz jeszcze się tylko nauczyć wrzucać obrazki.

O, udało się.